Een ondergrondse wandeling langs geheime tuinen in ons ondergrondse gangenstelsel. Via indrukwekkende mythologische verhalen, kleurrijke fresco’s en verhalen uit het dagelijkse leven worden de gebruiken in en rond de natuur in het oude Rome onthuld.

De mens omringt zich graag met een natuurlijke omgeving waarin hij zich thuis voelt. Er zijn dan ook overal en in alle tijden tuinen te vinden. In de oudheid spreekt men al van de hangende tuinen der Babyloniërs. Ook de Romeinen waren gek op tuinen.

Gelukzaligheid
Binnen de iconografie van de catacomben spelen pastorale en idyllische c.q. paradijselijke voorstellingen een zeer grote rol. Volgens het heidense geloof van de Romeinen ging een belangrijk iemand, en zeker een goed mens, naar het goede, gezegende deel van de onderwereld: de Elysische velden of het Elysium, voorgesteld als het eiland der gelukzaligheid. Dit eiland lag ver verwijderd van het rijk der goden en mensen. Er waait daar continue een koele luchtstroom en de bomen zijn beladen met bloemen, die schitteren als goud (volgens Pindaros).

Landleven
Thema’s die het landleven uitbeeldden waren dan ook erg populair. Het is dan ook niet verwonderlijk dat in de heidense/pagane grafkunst vaak afbeeldingen van tuinen, dieren en mythologische figuren gebruikt worden, wiens levensloop op een of andere manier met deze idyllische wereld in verband stond.

Ook in de kunst van de Romeinse vroegchristelijke catacomben maakte men gebruik van deze thema’s. Bij de voorstellingen gaat het in de eerste plaats om herdersfiguren (vooral schaap- en ramdragers, maar ook rustende en weidende herders) en verder om motieven zoals bloemen (rode bloemknoppen), vogels (o.a. pauwen, duiven), tuin- en huisdieren, zeewezens, vissers, decoratieve hoofden, hekwerken, seizoenen, waterbekkens en fonteinen.